اويا زره ملکي ـ منظوم نکل

زه نن کَوَم درته يو نکل تاريخي ډېر
نکل يو داسـي چي هير سوی دی بيخي ډېر
د خلافت عثمانيه چي يو سلطان ؤ
هغه ثاني ؤ محمد بن مراد خان ؤ
يوه ورځ دی و دربارايانو ته ګويان سو:
نور د روميانو ظلم تېر هم تر بيان سو
هميش يې ساتي څوک چي وي زموږ لوی دښمن تل
جنګ کورنی غواړي چي وي دلته واکمن تل
مصؤن که غواړو سلطنت عثمانيه موږ
بايد چي فتح کړو مرکز قسطنطنيه موږ
ښار دا ډېر لوی چي د رومي امپراتورۍ دی
دا ساتل سوی تل په زياته باتورۍدی
لاره موږ نه لرو ورځو به اوس په جنګ نور
موږ له فتنو څخه راغلي يو په تنګ نور
کله چي ورسـېد خبر چي راروان دي
کښتۍ په ډکي برېتور باتور ترکان دي

مُشاجـره يوه روانه وه مطلقه
د فلسفې يوه پوښتنه لو مُغلقه
پوښتنه دا چي: ايا کار داسـي ممکن دی؟
د ستن په څوکه که دا ايا ناممکن دی؟
چي نڅا وکړي پر يو وخت باندي لايقي
په شمېر اويا زره چي وي دوی ملايکي
په دغه ښار کي چي موجود ټول مسـيحيان ول
که عسکران که راهبان که پادريان ول
منطق وايه ټولو چي کوم لوی جنرالان ول
شمير د مَلَکو باندي څوک چي ښاروالان ول
لومړۍ پوښتنه د مَلَکو به موږ حل کړو
دوی ويل: وروسته به ترکانو ته کوم چل کړو
مشاجـره يې وه توده، روان بحثونه
چيچل چي دوی لا پر پوښتنه خپل غاښونه
باندي راورسېدی پوځ د لوی ترکانو
د برېتورو، بهادرو، لوی عثمانو
دا فلسفيان دا ناطقان دا پادريان ټول
مغلوبه سول بحث کوونکي مسـيحيان ټول

د عثمانيانو د بريا دا لوی سمبول سو
ښار دا مغلوب وروسته مشهور په استانبول سو
نو واوره ته ځان په دې پوه کړه ګرانه وروره
چي هيره نه کړې زما خبره دا تر ګوره:

څوک چي عبث عبث کوي مدام بحثونه
برخليک به يې بل ټاکي موږي به تل لاسونه

د ۲۰۱۷م کال د جون ۱۴مه نېټه، بون